Pokaz głośnego filmu Artura Żmijewskiego "Katastrofa"

Film Artura Żmijewskiego o katastrofie smoleńskiej i reakcjach społecznych, które wywołała. Przedstawia tłumy Polaków modlących się, oddających hołd, protestujących, snujących teorie spiskowe i wyśmiewających je, głównie pod Pałacem Prezydenckim w Warszawie. Trudno o tych ludziach powiedzieć, że są z sobą solidarni. „Polacy powinni się dowiedzieć, że to był zamach stanu”, „Takich idiotów nie należy słuchać”, „Im się ta zbrodnia nie opłaci”, „Miejscem dla krzyża jest kościół i cmentarz” – to tylko kilka wypowiedzi cytowanych w filmie. Po początkowej fazie zjednoczenia w żałobnej zadumie uwidacznia się podział polskiego społeczeństwa. Kościół katolicki oskarżany jest o próbę zawłaszczenia narodowej tragedii i cynicznego wykorzystania legendy patriotycznego, konserwatywnego prezydenta, podczas gdy świecka opozycja obawia się wzrostu siły i wpływów kościoła w państwie. Wszystko to w prawie godzinnym dokumencie Żmijewskiego. Film wyprodukowany przez Biennale Sztuki w Sao Paulo.

Żmijewski mówi, że przystępując do tego filmu, nie miał żadnego ideologicznego celu, żadnej tezy ani żadnego pomysłu konstrukcyjnego. Po prostu starał się chronologicznie opowiedzieć wydarzenia. Nie jest obrońcą krzyża, uważa to działanie za szkodliwe, niebezpieczne. Boi się, gdy ludzie mają zbyt dużo wspólnych pieśni i na tym budują wspólnotę. Ale zarazem z kamerą wychodzi im na przeciw. Chodzi o ujęcie i opisanie „niejasności obrazu, z którą społeczeństwo i różne jego agendy, np. media, nie potrafią sobie poradzić…”. Kamera to potrafi - chwyta coś, do opisania czego brakuje słów. Film przekracza rzeczywistość, przyłapuje ją na paranoicznej, irracjonalnej logice. Żmijewskiemu to się udało - „Katastrofa” jest fascynującym zapisem pojedynku artysty z rzeczywistością.
Tadeusz Sobolewski

Artur Żmijewski (1966) – artysta multimedialny związany z Fundacją Galerii Foksal. Od 2006 redaktor artystyczny „Krytyki Politycznej”. W latach 1990-95 studiował na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP. Uczeń „Kowalni” – pracowni Grzegorza Kowalskiego, z której wywodzą się polscy artyści sztuki krytycznej. Filmem Powtórzenie reprezentował Polskę na 51. Biennale Sztuki Współczesnej w Wenecji. Jest laureatem prestiżowej nagrody Ordway (2010) przyznawanej wspólnie przez New Museum w Nowym Jorku oraz organizację Creative Link for the Arts; nagrody Fondazione Sandretto Re Rebaudengo Per L’Arte w 2000 oraz nagrody TVP Kultura w kategorii „Kultura Alternatywna i Sztuki Wizualne”. Jest kuratorem 7. Berlińskiego Biennale Sztuki Współczesnej (2012).
Autor książki Drżące ciała. Rozmowy z artystami (2007).

Agnieszka Wiśniewska (Krytyka Polityczna) - absolwentka polonistyki na UKSW, ukończyła studia podyplomowe „Komunikacja społeczna i media” w Instytucie Badań Literackich PAN. Redaktorka książki Kino polskie 1989-2009. Historia krytyczna (Wydawnictwo Krytyki Politycznej 2010). Koordynuje działania Klubów Krytyki Politycznej.