Jak rozpoznać pierwsze objawy mikroudaru i co robić, by nie doszło do udaru?

Pojawienie się mikroudaru bardzo często oznacza, że w ciągu kolejnych 48 godzin dojdzie do udaru mózgu. Ryzyko takiego zdarzenia jest naprawdę wielkie, a świadczyć o tym mogą występujące zaburzenia:

• mowy,
• widzenia,
• równowagi,
• czucia.

Obejrzyj: Dworzec Toruń Północny 30 lat po zamknięciu

Udar mózgu jest specyficznym zaburzeniem neurologicznym, który powoduje nagłe odcięcie dopływu krwi do mózgu. Powoduje to bezpośrednie zagrożenie życia. Skrzep krwi blokuje naczynia krwionośne, które odpowiadają za dostarczanie do mózgu tlenu i substancji odżywczych. To zaś powoduje obumieranie jego komórek nerwowych. Wyróżnia się trzy rodzaje udarów:

1. Udar niedokrwienny — aż 80% udarów mózgu należy właśnie do tego typu. W wyniku zamknięcia światła tętnicy gwałtownie zmniejsza się dopływ krwi do mózgu.
2. Udar krwotoczny — za niego odpowiada krwotok śródmózgowy lub podpajęczynówkowy. Jest to tzw. wylew, który spotkamy w około 20% przypadków.
3. Udar żylny — w mniej niż 1% przypadków udar mózgu dotyczy tego typu. W udarze żylnym dochodzi do niedrożności żył mózgowia oraz zatok żylnych.

Pojawienie się udaru mózgu wiąże się z dużym ryzykiem zgonu. Szacuje się, że na około 80-90 tys. przypadków udaru w ciągu roku wiążą się one ze śmiercią około 30 tys. pacjentów. Dlatego też szczególnie istotne jest umiejętne rozpoznawanie symptomów świadczących o wzroście niebezpieczeństwa pojawienia się właśnie udaru mózgu. Jednym z nich jest tzw. miniudar, zwany również przemijającym atakiem niedokrwiennym.

Stan ten jest wywołany chwilowym zaburzeniem dopływu krwi do określonej części mózgu. Występuje on przez krótki czas, choć jego pojawienie się przypomina klasyczny udar. Objawy mikroudaru mózgu utrzymują się przez mniej niż 24 godziny. Co więcej, w wyniku tego stanu nie dochodzi do uszkodzenia komórek nerwowych mózgu. Jednak u 20% osób przechodzących mikroudar już w niedługim czasie dochodzi do faktycznego udaru mózgu.

Jeśli rozpoznamy u siebie symptomy mikroudaru, koniecznie powinniśmy jak najszybciej wezwać pogotowie. Na co jednak warto zwrócić uwagę? Przede wszystkim powinniśmy być czujni, jeśli dotyczyć nas będzie:

• drętwienie bądź nawet paraliż ręki, nogi lub twarzy (zazwyczaj po jednej stronie ciała),
• opadanie powieki lub kącika ust,
• trudność z panowaniem nad mimiką twarzy,
• zniekształcenie mowy bądź też trudność w zrozumieniu słów innych osób,
• problem z zachowaniem koordynacji ruchów bądź utrata równowagi,
• silny ból głowy i jej zawroty,
• zaburzenie widzenia,
• dezorientacja,
• osłabienie.

Nie uświadczymy wszystkich objawów, ponieważ ich konkretne występowanie jest zależne od tego, którego obszaru mózgu dotknęło niedokrwienie. Powyższe objawy mogą występować od kilku minut do maksymalnie doby.

Główną przyczyną wystąpienia mikroudaru jest skrzep krwi utykający w tętnicy odpowiadającej za dostarczanie niezbędnej dla mózgu krwi. Stan ten zaburza proces dostarczania tlenu oraz składników odżywczych. To zaś prowadzi do wystąpienia nieprawidłowości m.in. w doborze słów i w operowaniu kończynami. Za mikroudar czasem odpowiada również gromadząca się blaszka miażdżycowa, a także różnego rodzaju choroby tętnic kręgowych, szyjnych i wewnątrzczaszkowych. Problemy może wywołać również występowanie zaburzeń rytmu serca, a także chwilowe spadki ciśnienia.

Co do zasady za ryzyko wystąpienia mikroudaru odpowiadają te same czynniki ryzyka, co odpowiadające za udar mózgu. Wymienia się tu:

• wiek - powyżej 55 roku życia ryzyko zachorowania jest znacząco wyższe
• historię rodziny - jesli ktoś z bliskich miał udar mózgu, oznaczać to może większe ryzyko pojawienia się mikroudaru również i u nas,
• wcześniej występujące mikroudary lub udary,
• płeć - ryzyko jest wyższe w przypadku mężczyzn,
• nadwagę,
• stres,
• branie używek - zarówno nadużywanie alkoholu, jak i palenie papierosów,
• anemia sierpowata,
• cukrzyca,
• zbyt wysoki cholesterol,
• nadciśnienie tętnicze,
• choroby serca.

Leczenie mikroudaru jest zależne przede wszystkim od przyczyny jego wystąpienia. Zazwyczaj jednak lekarz w toku farmakoterapii postawi m.in. na leki przeciwpłytkowe zapobiegające krzepnięciu, a także na antykoagulanty. Często stosuje się tu również leki na nadciśnienie oraz preparaty używane w celu regulowania rytmu chorego serca. W niektórych sytuacjach konieczna jest endarterektomia, która polega na usuwaniu blaszek miażdżycowych bezpośrednio z tętnic szyjnych. W każdym przypadku to lekarz zadecyduje, jakie rozwiązanie będzie najlepsze.

Mikroudar jest stanem, któremu praktycznie nigdy nie da się w pełni zapobiec. Można jednak podjąć określone działania, które w rzeczywisty sposób pozwolą nam na znaczące zniwelowanie ryzyka wystąpienia w przyszłości tego typu problemów. Przede wszystkim należy:

• stosować dietę zdrową dla serca,
• zadbać o większą aktywność fizyczną,
• utrzymywać prawidłową wagę,
• rzucić palenie,
• ograniczyć spożywanie alkoholu,
• regularnie kontrolować ciśnienie.