Felieton Jerzego Budnika. "Kampania prezydencka oficjalnie wystartowała"

Z chwilą podpisania przez Marszałek Sejmu Elżbietę Witek postanowienia o wyznaczeniu na 10 maja 2020 roku daty wyborów prezydenckich, kampania wyborcza ruszyła na dobre. W uprzywilejowanej sytuacji był dotąd urzędujący prezydent Andrzej Duda. I nadal będzie, bo z racji pełnionego urzędu jest wszędzie zapraszany, a tam gdzie się pojawia, terenowe struktury PiS organizują mu tzw. spotkania z mieszkańcami, które nie są niczym innym, jak mityngami wyborczymi. Taki charakter miało jego spotkanie na wejherowskim rynku, w pochmurny i wietrzny wieczór 10 lutego, już po puckich i władysławowskich obchodach 100. Rocznicy Zaślubin Polski z Morzem. Przyszli na nie jego zwolennicy i przeciwnicy. Pierwsi bili mu brawo, drudzy na niego gwizdali. I tak już pewnie będzie wszędzie, gdzie się pojawi. Żadnej taryfy ulgowej spodziewać się nie może.

Gdy piszę ten tekst, swoje kandydowanie oprócz prezydenta Dudy potwierdzili - Małgorzata Kidawa-Błońska z PO, Władysław Kosiniak-Kamysz z PSL, Szymon Hołownia jako niezależny, Robert Biedroń z Lewicy oraz Krzysztof Bosak z Konfederacji. Ale nie można wykluczyć, że jeszcze objawią się inni, szerzej nieznani kandydaci, którzy nie wiem na co liczą, ale tak jest w każdych wyborach prezydenckich. Z kalendarza wyborczego wynika, że do 16 marca jest czas na zawiadomienie PKW o utworzeniu Komitetu Wyborczego kandydata, a do północy 26 marca trzeba złożyć w PKW dokumenty niezbędne do jego zarejestrowania wraz z listą zawierającą co najmniej 100 tys. podpisów osób, które tę kandydaturę popierają. Zbieranie podpisów będzie pierwszym testem siły i sprawności organizacyjnej poszczególnych komitetów. W 2015 roku Komitet Dudy zaszachował swoich konkurentów, przedkładając PKW ponad 1,6 mln podpisów, podczas gdy komitet jego głównego konkurenta Bronisława Komorowskiego złożył ich „tylko” 650 tys., a więc o ok. milion mniej. Oczywiście liczba podpisów o niczym jeszcze nie przesądza, ale ten, kto zbierze ich najwięcej, będzie to przedstawiał jako dowód swojej supremacji, licząc, że przyciągnie tym wahających się wciąż wyborców.

I na koniec o prognozach wyborczych. Nie jest tajemnicą, że niezależnie od różnej ich wiarygodności, politycy, chociaż rzadko się do tego przyznają, niezwykle uważnie je studiują i w oparciu o nie podejmują strategiczne decyzje. Najnowsze sondaże nie są dla PiS optymistyczne. Zacznę od partyjnych. Większość z nich potwierdza stagnację, a nawet tendencję spadkową tej partii. Zdaniem politologów PiS zaczyna już płacić za zamieszanie wokół sądów i wulgarny gest posłanki Joanny Lichockiej. Gdyby wybory parlamentarne odbyły się w najbliższym czasie, PiS co prawda by je wygrał, ale bez szans na większość sejmową, czyli bez szans na samodzielne rządzenie. Tu oczywiście nie ma prostej zależności, ale od notowań partii, w dużym stopniu zależą także notowania popieranego przez nią kandydata. Przekonał się o tym dobitnie 5 lat temu Bronisław Komorowski. Przegrał, bo po ujawnieniu tzw. „afery podsłuchowej”, wielu wyborców zaczęło odwracać się od Platformy i nie udało się tego powstrzymać. Spadki notowań PiS muszą więc martwić Dudę, który co prawda w sondażach prezydenckich wciąż wyraźnie prowadzi, ale co będzie, gdy PiS zacznie ciągnął go w dół i ten trend utrzyma się do końca kampanii ? O wygranej w pierwszej turze musiałby zapomnieć, a druga tura to już może być plebiscyt „za” lub „przeciw” PiS.