17. Pielgrzymka Wiernych Obrządku Trydenckiego na Jasną Górę – „Tradiclaromontana” (ZDJĘCIA)

W sposób szczególny "Tradiclaromontana" gromadzi wiernych z wszystkich duszpasterstw i wspólnot Tradycji Łacińskiej, działających pod opieką ordynariuszy poszczególnych diecezji. Pielgrzymka jest głosem tych wiernych, wołającym o stałe uwzględnianie ich wrażliwości liturgicznej i otaczanie ich życzliwą troską duszpasterską we wszystkich diecezjach. Jednocześnie, będąc istotnym elementem duszpasterstwa Tradycji Łacińskiej w wymiarze krajowym, pielgrzymka jest odpowiedzią na działania nieformalnych grup, które w imię troski o tradycję Kościoła podważają jego jedność.

Wierni Tradycji Łacińskiej ze wszystkich polskich diecezji, zgromadzeni w duchowej stolicy Polski uczestniczyli we Mszy Świętej przed Cudownym Obrazem oraz w Bazylice Jasnogórskiej. Wezmą również udział w szeregu tradycyjnych nabożeństw a pielgrzymkę zakończy Akt Zawierzenia Wiernych Tradycji Łacińskiej.

Pielgrzymi pragną prosić o łaski za pośrednictwem Matki Kościoła na Jasnej Górze dla siebie i całej wspólnoty. Modlitwa o rozwój posługi duszpasterskiej oraz zachowanie zdrowej doktryny i jedności Kościoła wybrzmiewa z tysięcy serc. Zaufanie pielgrzymów obejmuje siebie, cały Kościół, zwłaszcza papieża Franciszka, którego modlitwy kierowane są ku bogatej tradycji oracji. W tym kontekście szczególnie ważna jest modlitwa o jedność Kościoła, zwłaszcza w obliczu działań grup nieposiadających statusu kanonicznego, które pod pozorem troski o tradycję Kościoła mogą wprowadzać zamieszanie.

Duszpasterstwa i wspólnoty Tradycji Łacińskiej, zawsze działające w jedności z biskupem ordynariuszem, dążą do odpowiedzi na te wyzwania, aby w wierzeniu w Chrystusa spełniać Jego słowa o jedności. Mimo przeciwności, wierni Tradycji Łacińskiej, wraz z hierarchią kościelną, duszpasterzami i całym Kościołem, pragną kroczyć w przyszłość z nadzieją, ufając Bożej Opatrzności – to jest główne przesłanie tegorocznej pielgrzymki.

Msza Trydencka i msza posoborowa to dwa różne obrzędy liturgiczne w Kościele katolickim, związane z różnymi okresami i reformami liturgicznymi. Oto kilka kluczowych różnic:

1. Forma Rytu:

   • Msza Trydencka (Tridentyńska): Msza ta jest sprawowana według Missale Romanum z 1962 roku, ustanowionego na soborze trydenckim (1545-1563). Charakteryzuje się specyficznymi rytuałami, modlitwami i układem liturgicznym.
   • Msza Posoborowa: Msza ta, zwana również mszą posoborową lub rzymską, wynika z reform liturgicznych wprowadzonych na Soborze Watykańskim II (1962-1965). Obejmuje różne formy Mszy, z których najbardziej powszechna to Msza w języku narodowym.

2. Język Liturgii:

   • Msza Trydencka: Zazwyczaj sprawowana jest w łacinie, chociaż zdarzają się również Msze Trydenckie w innych językach.
   • Msza Posoborowa: Może być celebrowana w językach narodowych, zgodnie z zaleceniami Soboru Watykańskiego II, co umożliwia większą partycypację wiernych.

3. Orientacja Ołtarza:

   • Msza Trydencka: Ołtarz zwykle jest zwrócony w kierunku wschodnim (ad orientem), co oznacza, że kapłan i wierni zwracają się w stronę wschodu podczas najważniejszych momentów liturgii.
   • Msza Posoborowa: Ołtarze mogą być zwrócone zarówno ad orientem, jak i ad populum, zależnie od lokalnych zwyczajów i interpretacji liturgii posoborowej.

4. Partycypacja Wiernych:

• Msza Trydencka: Podczas tej Mszy rola wiernych często ogranicza się do modlitwy indywidualnej, a niekiedy nie ma dialogu pomiędzy kapłanem a wiernymi.
• Msza Posoborowa: Jednym z celów reform Soboru Watykańskiego II było zwiększenie aktywnej partycypacji wiernych w liturgii. W Mszy posoborowej przewidziane są dialogi, odpowiedzi wiernych oraz możliwość śpiewu psalmów i hymnów.

Warto podkreślić, że obie formy Mszy mają swoje miejsce w Kościele katolickim, a stosunek do nich różni się w zależności od kontekstu lokalnego, preferencji duchowych i dyspozycji biskupa danego diecezji.