Był wybitnym polskim poetą, dramaturgiem, prozaikiem i eseistą. Jego utwory od lat należą do kanonu literatury polskiej. W 1998 r. swoją Nagrodą Miast Partnerskich nagrodziły go Toruń i Getynga. Odebrał ją 20 listopada 1998 r. w toruńskim Dworze Artusa, spotkał się też z dziennikarzami na specjalnej konferencji prasowej, a dzień później na spotkaniu autorskim z toruńskimi czytelnikami. Niemieckim laureatem wyróżnienia był wówczas Siegfried Lenz – urodzony w Ełku pisarz, eseista i krytyk.
Tadeusz Różewicz urodził się 9 października1921 r. w Radomsku, zmarł 24 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu. Po ukończeniu tajnej podchorążówki walczył w oddziałach partyzanckich AK, działał w konspiracji, był redaktorem konspiracyjnego czasopisma „Czyn Zbrojny”. Po wojnie studiował w Krakowie historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, w latach 1948-1968 roku mieszkał w Gliwicach, a następnie przeniósł się do Wrocławia. Jako poeta debiutował w prasie młodzieżowej w 1938 roku. Pierwszy zbiór poezji pt. „Niepokój” ukazał się w 1947 roku, po nim pojawił się zaraz następny - „Czerwona rękawiczka” .
Autor kilkudziesięciu zbiorów poezji, kilkunastu dramatów, wielu zbiorów opowiadań i scenariuszy filmowych, przy których współpracował ze swoim bratem Stanisławem i z Kornelem Filipowiczem. Jeden z najczęściej tłumaczonych polskich autorów, jego książki przełożono na 49 języków.
Awangardowa poezja i dramaty Różewicza (m.in.„Kartoteka”, „Grupa Laokona”, „Stara kobieta wysiaduje”, „Białe małżeństwo”) wyrażają tragizm osamotnionej jednostki, zagubionej w powojennym świecie zdominowanym przez widmo masowej śmierci, okrucieństwa, obojętności i cywilizacyjnego uniformizmu. Jego bohater jest osobowością zagrożoną dezintegracją i powszechnym chaosem.
Zbiory poezji: Niepokój, (1947); Czerwona rękawiczka, 1948 ; Pięć poematów, 1950; Czas, który idzie, 1951; Wiersze i obrazy, 1952; Równina, 1954; Uśmiechy, 1955; Srebrny kłos, 1955; Poemat otwarty, 1956; Formy, 1958; Rozmowa z księciem, 1960; Głos Anonima, 1961; Zielona róża, 1961; Nic w płaszczu Prospera, 1962; Twarz, 1964; Twarz trzecia, 1968; Regio, 1969; Na powierzchni poematu i w środku, 1983; Poezje, 1987; Płaskorzeźba, 1993; Zawsze fragment, 1996. Zawsze fragment. Recycling,1998; Matka odchodzi, 1999 – książka otrzymała laur Śląskiego „Oblicze Ojczyzny” Wawrzynu Literackiego za 1999 oraz Nike w 2000 r.; Nożyk profesora (poemat i wiersze), 2001; Szara strefa, 2002; Wyjście, 2004; Uśmiechy, 1955, 2005; Nauka chodzenia. Gehen lernen, 2007; Dwie strony medalu,2008; Kup kota w worku, 2008; To i owo, 2012;
Proza: Opadły liście z drzew (opowiadania), 1955; Przerwany egzamin, 1960; Wycieczka do muzeum, 1966; Moja córeczka 1968; Śmierć w starych dekoracjach 1970; Teatr niekonsekwencji (szkice), 1970; Przygotowanie do wieczoru autorskiego, 1971; Kartki z Węgier (zbiory reportaży), 1953; Echa leśne (wznowienie partyzanckiego zbioru opowiadań), 1985.
Za twórczość literacką otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in. nagrody państwowe I i II stopnia (1955,1966), nagrodę I stopnia ministra kultury i sztuki (1962), nagrodę miesięczników „Odry” (1970), „Literatury” (1991), nagrodę miasta Wrocławia (1973), niemiecką Główną nagrodę Kulturalną Śląska (1994), „Nike” w 2000 roku. Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” 2009. Był poważnym kandydatem do Nagrody Nobla (otrzymał ją wówczas Czesław Miłosz).
echodnia Drugi dzień na planie Ojca Mateusza
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?